Koca Yiğit Şiiri - Zülfikar Yapar Kaleli

Yıllar var ki gezdi bir ıssız dağı
Çokça kaldı boranında kışında
Asla ısıtmadı yıkık ocağı
Ilık rüzgâr eser yanı başında

Ne bahçe var, ne tarla var, ne ekin
Artık dost bildiğin değildir tekin
Şimdi eskileri görmek ne mümkün
Bütün aşklar şu kafesin kuşunda

Uzaktan el etmek yakışmaz sana,
Tut şu elimi de güven ver bana,
Muhabbet can suyu iç kana kana,
Hasretler yaşanır senin dışında

Dağ başına çıkmış kendini ünler
Sonra kulak verir yerleri dinler
Ses seda gelmezse yatar da inler
Hep kendini arar pınar başında

Bir teklif edeyim etme naz bana,
Bir selam yazayım, sen de yaz bana,
Der ki; bu muhabbet gelir az bana,
Pınarda can veren on beş yaşında

Her meçhul âdemi kardeşi gördü
Suretinden gönle taç mahal ördü
Semahı yaşadı, gönlünü verdi
Gözü kaldı kirpiğinde kaşında

Ananın vatanı, atanın yurdu
Dediği sevdası kalbinden vurdu
Erenler, görenler duaya durdu
Koca yiğit yazar mezar taşında