"Koca Kışta Üşümedim de Sen Dondurdun Yüreğimi"
Koca kış geçti, rüzgarlar uğuldadı camımda,
Kar savruldu sokaklara, geceler dondu ayazda.
Ama ben... ben titremedim hiç,
Üşümedim. Çünkü umut vardı içimde bir sıcaklık gibi.
Bir çay koyardım, buğusu sen olurdu,
Hayalinle ısınırdı ellerim,
Düşlerinle kururdum her geceyi.
Yalnızlık çalarken kapımı, seninle sustururdum sessizliği.
Ne zaman ki gözlerin kayboldu ufukta,
İşte o an...
O an koptu kıyamet içimde.
Koca kış bile başaramamışken,
Sen geldin,
Ve tek bir sözünle yüreğimi dondurdun.
Bir gidişin vardı, sanki cehenneme sürgün gibi,
Gözlerimde kaldı izi,
Sesinde kaldı sonbaharın küskünlüğü,
Ve kalbimde...
Kalbimde bir daha açılmayan baharların hüznü.
Anladım ki, bazı ayrılıklar kıştan daha soğuk,
Bazı sözler rüzgardan daha keskin,
Ve bazı insanlar...
Dokunduğu her şeyi kurutan bir soğukluk gibiymiş.
Ben seni,
Bir şiirin en güzel kıtasında sevdim.
Ama sonunu sen yazdın sevgili,
Ve her dizede eksildi ömrüm,
Her hecede kırıldı kalbim.
Şimdi hangi şiire elimi atsam
Sonu hep aynı:
Bir veda,
Bir yıkım,
Bir soğukluk...
Ve sensizlikle biten bir mevsim daha.
– Artık ne kışa kızarım,
Ne de rüzgâra darılırım.
Çünkü bilirim,
En acı soğuk, bir insanın kalbinden eser…
Serhat damar
Serhat DamarKayıt Tarihi : 2.7.2025 04:44:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!