Koca Çınar'a Ağıt Şiiri - Dilaver Öztürk

Koca çınar kollarını açmış
Seni bekliyor
Yüz yıllık sessizliğinde
İçi içine sığmayan
Kimsesizliğinde...

Aslında kardeşleri de bekliyordu
İnsana kavuşmayı her biri çokça istiyordu

Şimdi yerinde yeller esiyordu
Dumanları kış gecelerinin
Hırçın yellerine karışıyordu

Ulu çınar ellerini açmış
Dua ediyor
Asırlık asaletiyle
İçin için vahdetiyle
Seni de duaya çağırıyor

Aslında kardeşleri de dua eder
Dua beklerdi dedelerinden
Rüzgara leşker olurlardı derinden
Gölgesinde otururdu yüzlerce talebe
Ozanlar okurdu sayfalarca şiir ezbere

Bir bahar sabahı kesildi
Ah görsen kardeşlerini
Ne kadar da asildi

Önce dalları budandi
Sonra gövdeden ayrıldı
En sonunda kökleri tarandı
Bu hayatta en büyük talandı

Ulu çınar gözlerini açmış
Bana yeşil yeşil bakar
Bu bakış talihe, tarihe
Dedemden ceddimden hesap sorar

Eşim vardı, aşiyanım buraydı
Kardeşlerim vardı, yurdum burdaydı
Anam, atam, ötem, törem benimle yaşardı

Kurtla kuşla yaşar
Sert kışlar geçirirdik
Üstümüzde börtü böcek doyar
Kurak yazlara birlikte direnirdik

Ah koca çınar ah
Sokak başında yaşamak
Gönül başına kurulmaktan zor
Kim anlar yalnızlığını bir sor

Biliyorum küskünsün
Kırılmak için ince dal olmak gerek
Diyen insan soyuna
Küskünlüğün kin olup
Sövemezsin soyuna sopuna

Ben gördüm seni
Biliyorum talihini, matemini
Kokluyorum asırlık nefesini
İşitiyorum matemli özgeçmişini

Şimdi seninle nefesleniyorum
Ve duyuyorum içten şahadetini
Bin yıllık çınar soyunu kuruttular
Yerine beton blok oturttular.

Cansızın tarihi talihi olmaz
Can sizin talihsiz tarihsiz olmaz

Canımız-canlarımız- ağaçlarımız
Koca çınarımız beton oldu...

Ah ulu çınar ah
Benim kaderimde de
Senin son gününü görmek
O yemyeşil heybetine
Yetişebilmek varmış

Şimdi o beton bina yerinde
Yemyeşil rüzgarlı hayalin canlanır
Gülersin gözlerimin içine içine
Koklarım nefesini içime içime
Sarılıp yaslanmak isterim gövdene

Ve ardından
ağlarım kaybolan tüm yeşillere...