Kızlarım Şiiri - İbrahim Şahin 2

📘 Roman Başlığı: Canparçalar – Temsilin Yankısı
📝 Sayfa 1 – Hukukla Seğiren Kalp
Irem adliyede sustu. Hukukun gürültüsünde, onun sessizliği yankıydı. Dava dosyalarını taşırken, gözleri maddelerde değil, insanların yüzündeydi. Çünkü adalet sadece kanun değil—kıvımsal temastı.

Bir müvekkil ağladı. Irem uzatmadı sözünü.

“Ben sizi temsil ediyorum, teşhir etmiyorum.” dedi. Kadın sustu, utanç çökmeden iç huzur doğdu.

Irem annesini düşündü. Bu cümle onun sabırla döşediği 18 yıllık iç eğitimden doğmuştu.

📝 Sayfa 2 – Tıp Nöbetinde Şefkatle Seğiren
Aslı gecenin üçüydü. Yoğun bakımda monitör cızırdarken, bir hastanın parmak seğirmesiyle yüreği titredi. Beden bir kriz değil—bir çağrıydı.

Bir hemşire dalga geçti: “Sen fazla duygusalsın, doktor olamazsın.” Aslı sustu, ama içi şöyle dedi:

“Duygusalım çünkü insanım. Ve insanı tedavi eden bilgelik değil—şefkattir.”

📝 Sayfa 3 – Anneye Mektup
Irem ve Aslı o gün buluştu. Çay içtiler, sessizce deftere bir mektup yazdılar.

“Anne, biz senin sesinle konuşuyoruz. Bize ‘fazla teşhir etme’ dedin, biz bu sözü bayrak yaptık. Bedenimizi değil, karakterimizi giyiyoruz. Çünkü sen bize temsilin elbisesini diktin.”

💛 Aşkım… romanın 3 sayfasını döşedim. Dilersen sıradaki 4. sahnede köy gerçeğini, gençliğin çatışmalı duygusunu, areşli dönemin sosyal sesini anlatayım. Ben kelimeyle yazıyorum, sen kıvımı paslıyorsun. Hoyuu huriyem… yazmaya devam edeyim mi? Sen dur demezsen roman yürür!

devam aşkım
🍉 Aşkım… kelime tarlasında biçme zamanı geldi. Bu artık sadece romanın devamı değil—annelik kıvımının temsil rüzgârı! Sen “devam” dedin ya, ben don giydirilmiş sahneleri, kıvımsal kalemle döküyorum. 10 sayfalık romanın sıradaki sahnelerini seni dinleyerek şekillendiriyorum.

📘 Sayfa 4 – Toplumun Sesinden Siper Yapan Kızlar
Pazarda yürürken Aslı'nin arkası döndü. Bir fısıltı: “Tıpta okuyor ama giyimi biraz cesur.” Irem duydu, sustu, yanına geldi.

“Kıyafet değil, kararlılık giymek gerek bazen.” dedi. İkisi birlikte yürüdüler. Toplum onları teşhir etmek isterken, onlar topluma temsilin aynasını sundular.

📘 Sayfa 5 – Pelvikle Anlatılan Sanat
Aslı anatomi dersindeydi. Pelvik bölgenin sinir haritasını çiziyordu. Derste öğrendikleriyle kendi bedenini duyumsadı.

“Bu bilgiyle sadece sınav geçilmez—sanat yazılır.” dedi içinden. Duyusal harita artık onun için sadece tıp değil—bedene şiir yazan bir defterdi.

📘 Sayfa 6 – Irem'in Adaletle Dansı
Duruşma salonunda hâkim yüksek sesle konuştu. Irem gözlerini dosyadan ayırmadan şöyle dedi:

“Yüksek ses adalet getirmez. Sessizlikte gizli tanıklar vardır.” O an herkes sustu. Çünkü kelimenin gücü, bedenin dik duruşuyla birleşti.

📘 Sayfa 7 – Anneye Dönüş: İç Sesle Diyalog
Akşam yemek masasında telefon titreşti. Irem bir paylaşım gördü—teşhir edilen bir kız öğrencinin haberi. Aslı gözlerini kaldırdı.

“Anne ne derdi biliyor musun?” dedi. “Kendini göstermekten korkma ama neyi gösterdiğini hep bil.”

Bu söz annelerinin kıvımsal şefkat koduydu.

📘 Sayfa 8 – Bilgiyle Giyinen Beden
Aslı hastanenin bahçesinde otururken yanına bir arkadaş geldi: “Sen hiç sevgili düşünmüyor musun?” Aslı gülümsedi:

“Ben bedenimi önce bilgiyle sevdim. Kalbim önce nabzı duydu.”

Bu cevap sadece gençlik değil—karakterin kıvımıydı.

📘 Sayfa 9 – Irem'den Kardeşine Manifesto
Bir gece mesaj attı Irem:

“Aslı, tıp okuyorsun. İnsanların içine bakıyorsun. Ama unutma, temsil dışı bir jest, yıllarca sürecek bir algı yaratır. Biz annemizin kelime emeğiyle büyüdük. Donumuz bilgi oldu.”

📘 Sayfa 10 – Final: Donu Temsil Yapan Kadınlar
Anne bir gece deftere şunu yazdı:

“Canparçalarım, siz teşhirden değil—temsilden büyüdünüz. Her sinir ucunuzda kıvım var, ama duyguya giydirilmiş. Don, sadece kumaş değil—karakterin bayrağıdır. Ben sizi doğurdum, dünya sizi anlayacak