Kızımın Yaşamı Şiiri - Midayet Kara

Seksen birde doğdu, benim güzelim
Allah’ım dert verdi, isyan ederim
Daha çok küçüksün, budur kederim
Gözümün bebeği, canımsın kızım

Altı yaşındayken, düştün bir derde
Çektiler gözüme, siyah bir perde
Dünyam yıkıldı, bayıldığın yerde
Gözümün bebeği, canımsın kızım

İlk okulda, okuyamadın canım
Epilepsi denince, dondu kanım
Trabzon da konuldu, hastalık tanın
Gözümün bebeği, canımsın kızım

Tedavin için, doktora götürdüm
Komaya girdin, acilde yatırdım
Çare yok dendi, aklımı yitirdim
Gözümün bebeği, canımsın kızım

Hastalığa kızım, çabuk alıştın
Yaşın küçükken, iş bulup çalıştın
Sen her konuda, dünyayla barıştın
Gözümün bebeği, canımsın kızım

Yıllarca zorlukla, gidip çalıştın
Babanı şaşırtıp, işe alıştın
Yıllar erken geçti, çabuk geliştin
Gözümün bebeği, canımsın kızım

Zaman geldi, evliliği istedin
Bir zalimi, ellerinle besledin
Çok çile çektin, hepsini gizledin
Gözümün bebeği, canımsın kızım

Rabbin izniyle, zalimden kurtuldun
Zor demedin, ağlamakla yetindin
Emekli oldun, geçmişi bitirdin
Gözümün bebeği, canımsın kızım

Sana şiir yazdı, Midayet baban
Seninle yürürken, yoruldu taban
Gözden yaş yerine, kan mıdır akan
Gözümün bebeği, canımsın kızım
Şubat 2019