Kızıma Mektup Şiiri - Ömer Yüce

KIZIMA
MEKTUP

Can kızım,

gönül saksımda yetiştirdiğim
nadide çiçeğim.

Yerinden bir oynadın,

iklimi değişti
gönül coğrafyamın.

Gittiğinden beri
yolunu bekleyen

dili gök gürültü
gözü yağışlı

bir Yakup bıraktın
geride.

Her gün,
her sabah

güneşin ilk ışığında,
kuşların cıvıltısında

siyah gözlerin aklıma geldiğinde
soldan soldan vuruyor hasretin.

Meğer,
senin hatırına seviyormuşum
buraları

meğer
senmişsin tadım tuzum
yaşama sevincim.

Güzel kızım,

İşten geliyorum
kaç akşamdır.

Yaklaştıkça eve,

Yusuf’umsu kokun siniyor
mahalleye,

sonra

bir hüzünle
odanın önünden geçerken,

kapı aralığından görüyorum

eşyalar taşınmış,

resimler çıkarılmış
çerçevesinden

sanki boydan

hayali resimlerin asılmış
hepsinin yerine,

koşarak sarılmak istiyorum
doyasıya her hayaline

ama

hayalin kapı duvar,
dönüyor boşlukta yokluğun

yalın gerçeğe.

Ve

teselli arıyorum
ayrılık türkülerinde

“ Fikrinden geceler yatabilmirem
 bu fikri başımdan atabilmirem,

ayrılık ayrılık aman ayrılık,
her bir dertten alâ
yaman ayrılık…”

Her nakaratta
burnumun direği sızlıyor.

Sekiz çocuğundan ayrılan
babam ve

O meşhur deyişi geliyor

gözümün önüne;

“ Ölümle ayrılığı tartmışlar
ayrılık elli dirhem fazla gelmiş oğul

tek canları sağ olsun da,
yel essin,

kokusu gelsin yeter…”

Öyüce