Kızıma Şiiri - Hakan Karaduman

SÜZÜLEN

Bir taş attığında, boşluğa, denizlere, dağlara; yaralı bir yüreğe

Ne kadar derine ineceğine nereden bileceksin?

Ruhumun içlerine çarpıp yavaşlayıp inerken dibe,

Yüreğimden parçalar koparırken yaralar onarılamazdır.

Yeniden göktaşları düşer kalbimin üzerine, tanrı şefkati beklerim

Nedense çok hızlı anlarım her şeyi, hızlı düşünürüm, zayıf kalır insanlar;

Anlaşılmak değil beklediğim, bir rahat bırakın çığlığı içimde isyanların ateşi

Birden kendimin içine sokulurum, acaba bu ben miyim, yoksa benim rolüm mü bu oynadığım?

Paramparça bir yastığa sarılırım, hala uyumak için parmağım ağzımda:

anlattım hep yıllarca, o parçalanmış yastığa, çok şeyler bilir

dikmek istedim; hani uyku kıvamında keyif, hani kabuslar

hani sıcaklık beklerken buz, serinlikler beklerken boğucu sıcak

İçine sakladığım anlatamadıklarım, çığlıklarım, en çok bencilliğim,

Sevmediğim, ama yine de keyifli tembelliğim…

Dünden önceki gün köpeklerin suyunu değiştirecektim,

babam görmüş iki gündür iyice kirlenmiş su ve azalarak, ekmek

suda yüzer, batmak ister, taş gibi yüreğe çöker, süzülmek ister, dibe

Seviyorum aslında yaşayan ve cansız her şeyi,

ama benim adıma yapın her bir şeyi!

Benim sorunlarım var, anlamadınız beni,

Yünleri çıkmış yastığıma anlattığım

gizemlerim var,

terk edemem onu;

Terkedilmiş bir dünyaya

Terk edemem onu, anlayın beni…

canım annem, yorgun, hep tuttun ellerimi,

bazen tutmadım ellerini… tutamadım ellerimi

Özür dilerim annem, ellerim o an benim, ama benim

Yastığım paramparça artık, gizemlerim dikemediklerim.

Sadece anla beni…

Canım kızıma

Hakan Karaduman