Kızım Ayline Şiiri - Ekrem Parlak

Kızım Ayline–Babişinden masal

Bir zamanlar gökyüzünde,
Ay ışığıyla konuşan bir kız yaşarmış,
Adı Aylin’miş.
Saçları rüzgârla fısıldaşır,
Gözleri yıldızları kıskandırırmış.

On yedinci baharında,
Düşler ülkesinin kapıları aralanmış.
Her adımıyla yeni bir hikâye başlar,
Her gülüşüyle bir çiçek uyanırmış.

Ama her masalda bir rehber gerek,
Bir yürek, pusula gibi daima serin.
İşte orada babası Ekrem varmış,
Sessiz ama derin…
Bir orman gibi koruyan,
Bir dağ gibi yaslanan.

Demiş ki Ekrem, yıldızları seyrederken:
“Aylin, kızım, yol uzun, dünya büyüktür,
İyilikle dokun her kalbe,
Ama unutma, herkes masal kahramanı değildir.
Kimileri kurttur, kimileri rüzgâr,
Sen her daim ay ol, karanlıkta bile var.”

“Yoluna diken serilirse, sabırla geç,
Kırılırsan dağılma, içindeki ışıkla birleş.
Güzelliğin gözlerinde değil,
Kalbindeki ateşte gizli.
Kendin ol…
Çünkü aynalarda değil,
Sen gerçekte biriciksin, gizli.”

Ve Aylin yürümüş,
Rüyayla gerçeğin arasındaki o ince çizgide,
Babasının sesi,
Her kararında yankılanmış bir nehir gibi.

Bazen uçmuş, bazen düşmüş,
Ama her seferinde daha güçlü kalkmış.
Çünkü bilirmiş:
Masalların en güzeli,
Cesur kızların yazdığıymış.