Kıyımda,yolumda kalmadı..

Ne sığınacak bir kıyım kaldı,
Ne de geri dönecek bir yolum...
Her yönüm çıkmaz, her adımım sessizlik.
Kendi içimde kaybolmuş bir yolcu gibiyim;
Ne güneşe varabiliyorum,
Ne de gecenin karanlığında huzur bulabiliyorum.

Kendi sesime yabancı olmuş gibiyim,
Sanki ruhumun içinde yankılanan bir boşluk var.
Ne söylediğim beni duyuyor,
Ne sustuğum beni anlıyor.
Suskun bir ben var içimde;
Dilsiz, kırık, çürüyen bir yalnızlıkla sarılı.

Ve o suskunluğun ardında,
Kimselere anlatamadığım fırtınalar büyüyor.
Her biri kalbimin duvarlarına çarpıp geri dönüyor,
Beni içten içe paramparça ediyor.
Ne gözlerime sığabiliyor bu acı,
Ne de kelimelere dökülebiliyor.

Bir yanım bağırmak istiyor;
Duyun beni, anlayın, sarılın...
Ama diğer yanım sus diyor;
Kimseye yük olma, kimse bilmesin.
İşte tam da bu ikilemin içinde,
Kendi gölgeme mahkûm edilmiş gibiyim.

Ve ben…
Gittikçe yabancılaştığım bu benliğin içinde,
Kendi kalbimin bile tanımadığı bir yolcuyum artık.
Ne sığınacak bir kıyım kaldı,
Ne de geri dönecek bir yolum...
@dsız..
27 Ağustos 2025