Kıyamet Güneşi Şiiri - Ahmet Beyoğlu

Sular ısındı
Beyaz pelerinli adamlar indi dağlardan

Karanlık mağara kuytularında, susuz
Mağmum neşideler akıtıp içlerine
Çoktandır beklediler bu solgun ikindiyi
Oyulmuştu gözleri soluksuz uykularla
Sıra sıra çıktılar ışıksız dehlizlerden
Çukurlarla baktılar kızaran ikindiye
Alınlarından tanıdılar birbirlerini
Susarak konuştular uzun uzun
Bembeyaz huş dallarını yığıp
Masmavi bir ateş tutuşturdular
Uçuşan pelerinleriyle bu son ayinde
Ellerini göğüslerine sıkıca bastırdılar
Parmaklarını derinlere daldırıp
Karbeyaz güvercinler çıkarttılar
Yalnız gagalarını tuttular mavi ateşe
Mektup iliştirdiler gerdanlarına
Ne güvercinleri yandı, ne elleri
Ateşi içerek söndürüyorlardı
Birbirlerinden geçerek çoğalıyorlardı

Sular ısındı
Gün batıdan doğdu
Beyaz pelerinli adamlar indi dağlardan

Artık kim döndürebilirdi zaman çarkını
Satır aralarından okudu bilgeler ulu haberi
Ağaç dallarına iliştirdi güvercinler, çok önceden
Rüzgârlar fısıldadı, börtü böcek besteledi
Çocuklar huş ateşinden aldı gözlerinin rengini
Emin adımlarla indiler şehre, beyaz pelerinliler
Mayalanmış özlemlerle dağıldılar bulvarlara
Işıktandı kılıçları, soylu bir ihtişamla yürüyorlardı
Hep karanlık aradılar, yürüdükçe ağardı yolları
Kuyuları, menfezleri, mahzenleri taradılar
Rastlamadılar haberin varamadığı bir kuytuya
Derince çektiler nefeslerini… ışıdı yürekleri
Gün batıdan doğmadan doğan son bebeği
Dingin rüyalarla dolu bir uyku denizinde buldular
Göz çukurlarını doldurdular bu efsunlu denizden
Açıldı gözleri, dünya gözüyle görmek neymiş bildiler
Seyre daldılar silinmeden bu alaca ikindiyi

Sular ısındı, hava karardı
Gün doğudan battı
Dağda masmavi bir ateş yanıp durdu
Beyaz pelerinli adamlar diktiler dağa gözlerini
Mavi bir sızı düşmüştü yüreklerine…

Acep bir daha doğar mıydı gün doğudan
Acep bir daha batar mıydı gün batıdan

01.05.2006