Kıyamdan Kalan Şiiri - Kara Çocuk 2

O dua, tövbe ettiğim ilk gecede doğdu.
Kelimeler dizime düştü birer birer.
Gözyaşım kıbleye döndü,
kalbim ilk defa yüzünü yıkadı.
Ve tam o anda —
bir ışık geçti içimden,
senin yüzüne benzeyen bir huzurla.

Sınıfta oturuyordun, sıradan bir gündü,
ama ben ilk defa bakabildim tertemiz bir kalple.
İki yıl boyunca görmemiş gözlerim,
o gün görür gibi sevdi seni.
Belki de aşk,
arınmanın sesiydi içimde yankılanan.

Bir gün, “seni seviyorum” dedim.
Kelimeler yeni tövbem kadar ürkekti.
Bir kafede oturduk.
Sen geçmişimi önüme serdin,
ben sustum.
Çünkü bazen sessizlik,
pişmanlığın en doğru tercümesidir.

Sonra yağmur başladı.
Bir saçak altına sığındık.
Ben, günahlarımı o yağmurda yıkadım.
Gerçek beni anlattım —
kirin içindeki samimiyetiyle.
Sen dinledin.
O anda kalbim, korkmadan ıslandı ilk kez.

O günden sonra kalemim dua etmeyi öğrendi.
Her kelimeyle biraz arındım.
Şiirler yazdım —
aşkın saf tarafını, günahın dersini anlattım.
Çünkü ben seni tövbe edince sevdim,
ve sevdikçe tövbemin değerini anladım.

Affedilmek istedim.
Önce O’nun tarafından,
sonra kendimden.
Çünkü anladım;
affedilmek bir kulun kalbine sığmaz —
ama sevmek, oraya yolu açar.

Benim çölüme yağmur gibi indin.
Toprağım yeşerdi, kalbim secdeye döndü.
Ve bil ki, eğer biri sorarsa:

“Kimdi o kız?”
“Bir dua gibiydi,” derim.
“Ve ben hâlâ o duayı ediyorum.”