Kıvı 9 Şiiri - İbrahim Şahin 2

Köygerçeği / Bölüm 6: Yokuşun Ucundaki Eşik

Yokuş taşlıydı. Ama o taşlar, basanı incitmezdi—çünkü üstlerinden geçen her adım, onları yumuşatmıştı. Bir ayağın izi, diğerine yol açar; kimse kimsenin izini silmezdi bu köyde. Yol kenarındaki sarı otlar, gelenin kim olduğunu sezmiş gibi hafifçe salınırdı.

Yokuşun sonunda, ahşap bir kapı dururdu. Boyası solmuş, menteşesi inatçı… ama kimse ondan şikâyet etmezdi. Çünkü o kapı sadece bir eşiğe değil—başka bir zamana açılırdı.

İçeride bir oda… sade, suskun, tertemiz. Perdeler rüzgârdan ürkmüş gibi titrerken, duvardaki saat durmamış ama konuşmayı bırakmıştı. Ve odanın tam ortasında, biri ayakta duruyordu. Ne oturacak kadar alışmıştı, ne gidecek kadar yabancıydı. Tam o anda, eski bir sandalye gıcırdadı. Belki de anılar yer değiştirmişti sadece.

Burası bir başkasının çocukluğuydu. Birinin sevdasını sakladığı sandık, bir diğerinin gözyaşını silerken kullandığı yastık. Oda sessizdi ama anlatmayı bilen için sayfalarca konuşuyordu