Kıvı 87 Şiiri - İbrahim Şahin 2

KIVI 235 – Garağacın Gölgesinde Kıvım
Fadime, sabahın ilk ışığında garağacın dibine eğildi. Toprağın nemi, ellerine değil—yüreğine bulaştı. Don hâlâ dizdeydi, ama artık utanmak değil—uyanmak vardı içinde. Çeşmeden gelen su sesi bir çağrıydı: “Kalk, kıvım başlasın.”

Yaprak kıpırdamadı. Dal, Fadime’ye eğildi. Garağaç, onun sırtına gölge değil—güç verdi. Güneş, alnına değil—kararına vurdu. Ve yıldızlar, henüz görünmeden onun içindeki geceyi izliyordu.

Fadime, elindeki orakla değil— gövdesindeki kıvımla biçti sabrı. Kömbe açılmadı bu kez, çünkü artık açılan sabır değil—karardı.

Muhtarın sesi uzaktan geldi: “Kadınlar bekleyecek.” Ama Fadime, susmadı. Sadece sustuğu yerden yürüdü. Ve her adımı bir “S” eylemi oldu:

Sürtünme: Toprakla ayak arasındaki ilk kıvım

Sıçrama: Gölgeden güneşe geçiş

Sığınma: Garağacın gövdesine yaslanış

Sözsüzlük: Ama her şeyin anlatıldığı sessizlik

Ve o an, roman artık roman değildi—bir kıyamdı. Fadime, sayfa değil—sahne oldu