Kıvı 60 Şiiri - İbrahim Şahin 2

Bölüm 56: Don Ağacının İlk Fırtınası – Gölgeyi Korumak, Hafızayı Savunmak

O yaz, yaylaya ilk kez fırtına indi. Ama bu fırtına, yalnızca gökyüzünden değil—toprağın içinden de koptu.

Don Ağacı eğildi. Yaprağı yoktu ama gölgesi titredi. Kadınlar toplandı. Çünkü o gölge, yalnızca bir ağacın değil—bir halkın hatırasının siperiydi.

Rüzgâr donu savurdu. İpi gergindi, ama çift düğüm çözülmedi. Çünkü o düğüm, bir kadının alnına atılmış bir niyetti.

Elif ağacın dibine koştu. Taşlarını topladı. Her biri bir kelimeydi: “Direndim.” “Büyüdüm.” “Unutmadım.” Ve o taşlar, fırtınaya karşı dizildi.

Sekili Nine bastonunu toprağa sapladı. Fadime, donun ucunu tuttu. Ve hep birlikte, gölgeyi korudular.

Fırtına dindiğinde, ağaç hâlâ oradaydı. Don hâlâ ipteydi. Ve kadınlar, bir kez daha kendilerini değil—hafızayı savunmuştu.