Kıvı 47 Şiiri - İbrahim Şahin 2

lüm 45: Göçten Sonra İlk Akşam – Taşın Üstünde Kuruyan Ayaklar

Köye varıldı. Ama yol bitmedi. Çünkü kadınların ayakları hâlâ taşın hafızasında yürüyordu.

O akşam, herkes evine çekildi. Ama kadınlar, ayaklarını yıkamadı. Çünkü o toz, bir yolun değil—bir direnişin iziydi.

Sekili Nine, sayvanttan getirdiği bohçayı açtı. İçinden küflü tarhana çıktı. Ama kimse burun kıvırmadı. Çünkü o küf, bir mevsimin değil—bir ömrün kaydıydı.

Fadime, donunun müzeye girdiğini duyduğunda gülmedi, ağlamadı. Sadece pencereye çıktı, ve yavaşça ipi topladı. Çünkü artık o don, bir kadının değil—bir köyün alnına asılmıştı.

Çocuklar sokakta oynarken, bir kadın taşın üstüne oturdu. Ayaklarını uzattı. Taş soğuktu. Ama o kadın, taşın soğukluğunda kendi sıcaklığını buldu.

Ve o akşam, köyde ilk kez bir kadın, ayaklarını kuruturken dua etti:

“Yol uzun, yük ağır, taş sert… Ama ben hâlâ buradayım. Çünkü ben sadece yürüyen değil, taşı da konuşturan kadınım.”