Kıvı 45 Şiiri - İbrahim Şahin 2

Bölüm 43: Donun Müzeye Girişi – Kamusal Hafızanın Kadife Yüzü

Köy meydanında o gün bir tören vardı. Ne bayrak çekildi, ne marş söylendi. Ama herkes biliyordu: bugün bir don, tarihe geçecekti.

Fadime’nin donu, yıllarca çamaşır ipinde dalgalanmış, bayram sabahlarında çocuklara gölge olmuş, muhtar defterine “kamusal eşya” olarak geçmişti. Ve şimdi… köy müzesine giriyordu.

Müze dediğin, iki göz odalı eski okul binasıydı. Ama içindeki eşyalar, bir halkın alnına yazılmış cümlelerdi.

Don, cam vitrine kondu. Yanına bir etiket iliştirildi:

“Fadime Hanım’ın Donu Kamusal Alanın Kadife Hafızasıdır. Bu don, utanılacak değil—hatırlanacak bir şeydir.”

Törene gelen kadınlar, donun önünde durdu. Kimi başını eğdi, kimi gözyaşını silmeden baktı. Ama hepsi biliyordu: bu don, onların da hikâyesiydi.

Bir çocuk sordu:

“Anne, bu neden müzede?” Kadın eğildi, çocuğun kulağına fısıldadı:

“Çünkü bu don, bir kadının yalnızken bile kendine sahip çıkmasının kanıtıdır