Kıvı 43 Şiiri - İbrahim Şahin 2

lüm 41: Göç Yolu – Beş Saatlik Sessizlikte Taşınan Kadınlık

Yayladan köye dönüş, bir yolculuk değil—bir vedadır. Beş saatlik yürüyüş, sadece mesafe değil, bir kadının bedeninden taşınan hafızadır.

Kadınlar sabah erkenden çıkar. Sırtlarında çocuk, ellerinde helke, gölgelerinde sayvantın kokusu. Ama en çok da taşın, yelin, susuzluğun içinden geçmiş bir sabır.

Yol boyunca konuşulmaz. Çünkü bu yol, sözle değil, ayakla anlatılır. Her adımda bir hatıra, her taşta bir sancı.

Bir kadın, yolun ortasında durur. Sırtındaki çocuğu indirir. Taşa oturur. Ve sadece bir cümle fısıldar:

“Ben bu yolu yürümüyorum, bu yol beni içimden geçiriyor.”

Yolun sonunda köy görünür. Ama kadınlar hâlâ susar. Çünkü köy, bir varış değil—bir yeniden başlama yeridir.

Ve o gün, bir çocuk annesine sorar:

“Anne, neden hiç konuşmadın?” Kadın gülümser: “Çünkü bu yol, kadınlığın taşla yazılmış duasıdır.”