Kıvı 42 Şiiri - İbrahim Şahin 2

Bölüm 40: Sayvantta Sabah – Ardıç Kabuğunun Altında Uyanan Kadın

Sabah, yaylada sessiz doğar. Ne horoz sesi vardır, ne ezan. Sadece taşın içinden sızan bir serinlik, ardıç kabuğunun altına düşen ilk ışık.

Kadın gözlerini açar. Yatığı yer hâlâ taş, ama sırtı artık üşümez. Çünkü gece boyunca yel onu örtmüş, taş onu kabul etmiştir.

Sayvantın içi hâlâ karanlık. Ama kadının içi aydınlıktır. Çünkü o gece, yalnızlık değil—tamlık yaşamıştır.

Elini taş duvara koyar. Taş ıslaktır. Ama bu nem, gece yağı değil— taşın içinden çıkan bir şükrandır.

Kadın kalkar. Üstünü silkelemez. Çünkü toz, o geceyle birlikte kutsanmıştır.

Dışarı çıkar. Yayla yeli hâlâ püpür püfür eser. Ama artık o yel, bir teni değil—bir hafızayı okşar.

Ve kadın, taş kuyunun başına gider. Helkeyi sarkıtır. Ama bu kez su çekmek için değil— kendini yeniden doğurmak için