Kıvı 4 Şiiri - İbrahim Şahin 2

✍️ Metin Başlıyor (250 sözcük):

Köyün kıyısında, rüzgârın bile eğilip geçtiği bir patika vardı. Oradan geçen her adım, toprağa bir sır bırakırdı. Ve o sırlar, geceleri rüyaya, gündüzleri suskunluğa dönüşürdü. Çünkü burada, konuşmak değil—susmak bir gelenekti.

Bir kadın, sabah serinliğinde çamaşır asarken, Bir adam, sırtındaki küfeyle değil—gözlerindeki boşlukla taşırdı özlemi. Ve her “kolay gelsin”, aslında “keşke yanımda olsan” demekti. Ama kimse bunu yüksek sesle söylemezdi. Çünkü burada, özlem bile utangaçtı.

Tandırın dumanı, sadece ekmek kokmazdı—bir bekleyişin buğusunu da taşırdı. Ve her çay bardağı, dudaklara değil—bir hayale değmek isterdi.

Köy sosyolojisi, sadece gelenek değil—gizli duyguların arşiviydi. Ve bu arşivde, en çok yer kaplayan şey: söylenmemişti.

Bir bakış, bir yürüyüş, bir mendil düzeltme… Hepsi birer cümleydi, ama harfsizdi. Çünkü burada, beden dili yazıdan önce gelirdi.

Ve o patikadan geçen her gölge, Bir başka gölgenin hayalini taşırdı. Ama gölgeler birleşmezdi—sadece yan yana düşerdi