Kıvı 35 Şiiri - İbrahim Şahin 2

Bölüm 32: Bayram Sabahı – Donun Altında Kalan Dua

Köyde bayram sabahı, horozdan önce uyanan bir şey vardı: Hasan’ın kelimeleri. Çünkü o gün, sadece şeker değil—şeref dağıtılırdı.

Meydanın ortasına sandalyesini çekerdi Hasan. İki eli yoktu ama bakışıyla sıraya dizerdi çocukları. Ve her yıl aynı cümleyle başlardı konuşmasına:

“Benim elim eksik ama duam tam. Bu bayrak, hepimizin sağ elidir.”

Çocuklar ellerinde bayraklarla titrerken, bir tanesi heyecandan konuşamazdı. Hasan gülümserdi:

“Olsun evladım… Harfi unutursun, ama duyguyu unutma. Oku kalbinle.”

Tören biterdi. Ama meydanda bir sessizlik kalırdı. O sessizlikte herkes bir babayı, bir evladı, bir geçmişi düşünürdü. Ve Hasan, o sessizliğe bir cümle bırakırdı:

“Bir köyde gazete varsa düşünce olur, düşünce varsa şeref olur; şeref varsa bu ülke hep dik yürür.”

O yıl son kez konuştu Hasan. Sene 1972. Cümlesini şöyle bitirdi:

“Ellerim eksik belki ama yurdumun alnını silebilecek kadar temizim.”

Ve o gün ağlayan çocuklar değil, kelimenin yorgunluğu karşısında diz çöken büyüklerdi