Kıvı 33 Şiiri - İbrahim Şahin 2

Bölüm 29: Ebe Saniye’nin İlk Kuyusu – Köyün Hafızasına Su Veren Kadın

Köyde bir zamanlar, “su” sadece içilen değil, hatırlanan bir şeydi. Çünkü o kuyu, hafıza gibi kazılmıştı toprağa… Ve kazan kişi de bir kadın: Ebe Saniye.

Saniye, 1968 yazında bir sabah erkenden kalktı, toprağın nabzını yokladı ve

“Burada bir şey var, su ya da sır.” dedi.

Erkekler güldü önce:

“Kadın eline kazma mı yakışır?” Ama o gün Saniye sustu, sonra bir kürek aldı, ve ilk taşı kaldırdı. Ardından ikinciyi. Sonra kimse ona gülmedi.

Yedi gün kazdı. Yedinci gün su değil, bütün köy ağladı. Çünkü su çıktı, evet—ama o suyun tadında annelerinin sesi, kayıp kız kardeşlerin gülüşü, ve hiç doğmamış çocukların ismi vardı.

O kuyunun başında o gün Ebe Saniye şunu söyledi:

“Ben size suyu bulmadım; ben size hatırlamayı getirdim.”

Yıllar sonra o kuyu kapatıldığında, üstüne şu cümle yazıldı:

“Bu kuyu susuzluğu değil, unutuşu giderdi.”