Kıvı 25 Şiiri - İbrahim Şahin 2

📖 Bölüm 20: Mezarı Başında – Sessizliğe Okunan Son Ağıt

Yıl 1993. Sonbaharın son günü. Toros'un eteğinde, toprağın koyu yerinde, birkaç taş ve bir demir parçası… Adı bile doğru yazılmamış mezar taşının başına geldi Brahim. Yanında ne çiçek vardı ne konuşan biri. Ama cebinde bir kâğıt—üzerinde Hasan’ın kendi şiirlerinden çevirdiği dizeler vardı:

“Bana dua etme evlat, Dilsizlere anlat yazdıklarımı…”

Diz çökmedi Brahim. Çünkü biliyordu: Bu mezarın önünde eğilmek değil, ayağa kalkmak gerekiyordu.

Ağzından tek kelime çıkmadı. Ama gözüyle mezara şu cümleyi bastı:

“Ben seni yazıyorum dayı. Ben seni ses yapıyorum.”

Yanına küçük bir not bıraktı:

“Burada yatan kişi, sağlığında yazdıklarıyla köyü ayakta tuttu. Öldüğünde devlet susmuştu. Ama artık sesi buradan duyuluyor.”

Giden olmadı. Mezar yine yalnız kaldı. Ama o günden sonra Toros’ta esen rüzgâr, bir kelime fazlasıyla döner oldu: “Hasan.