Kıvı 17 Şiiri - İbrahim Şahin 2

ölüm 12: Çolak Hasan – Tek Harf Eksik Değil, Fazla Kişilikli Bir Destan

Çolak Hasan, babasının gölgesini hiç görmemişti. Babasından geriye kalan tek cümlelik bir mektuptu:

“Askerlik vazifem bitti, hac farizemi yerine getirip geleceğim.” Ama o mektup geldi, kendisi asla dönmedi. Yemen sustu, köyün en sessiz günü başladı o sabah.

Yetim büyüdü Hasan. Medrese eğitimiyle yoğrulmuş, ama Cumhuriyet okumasıyla kabına sığmamıştı. Birinci kademe eğitimden sonra kendi çabasıyla Latin harflerini söktü. Öğrenmek onun için lüks değil, mecburiyetin dua halidir. Her harfi, bir çocuk kadar sabırla, bir dağ kadar inançla öğrendi.

📰 Köydeki tek gazete abonesiydi. “Gazete bir hafta gecikmeyle gelir,” derdi ama o gecikmede bile medeniyet kokusu duyardı. Yeşil Ermenek gazetesine şiirler, hikâyeler, düşünce yazıları gönderirdi. Yayınlandığında okuma sırasında cümleleri gururla yutardı, ama kimseye ‘ben yazdım’ demezdi.

👋 İki eli engelliydi. Hastalığı kemik yetersizliğiyle anılırdı ama kelimeye bastığında hiç eksik durmazdı. Muhtarlığın katibiydi. Parmakları tutmasa da düşünceleri düz yazıya dönerdi. Düğünlerin organizasyonunu yapar, okulların açılış törenlerinde kemençe yerine kelimeyle halay başı olurdu. Ona herkes “Çolak” derdi; ama biz biliyorduk ki o, aklın, Cumhuriyet'in ve sabrın iki eliyle konuşan tek kişisiydi