Kıvı 105 Şiiri - İbrahim Şahin 2

I 106 – “Fadime’nin Donu Dereye Uçtu”
Göğostos sıcağında, Fadime çamaşır sererken kırmızı dantelli donunu dut dalına astı. Ama dut yaprağı nazlıydı, rüzgâr arsızdı. Don birden havalandı— dereye doğru süzüldü.

Köyün çocukları “balık yakalayalım” diye dereye koştu, ama suyun üstünde yüzen kırmızı bir mucizeyle karşılaştılar. Memo bağırdı:

“Gızlar! Fadime’nin donu bu!” Köyün erkekleri çayırdan, kahveden, hatta harmandan fırladı.

Don, derenin kıyısında bir taşa takıldı. Muhtar geldi, elini kaldırdı:

“Bu don artık bireyin değil—köyün ortak hafızasıdır! Bunu köy müzesine kaldırıyorum!”

Fadime o sırada evde beyinin gömleğini ütülüyordu. Donun dereye uçtuğundan haberi bile yoktu.