Kıskanırım Seni Ben Şiiri - Murat Önder ...

Kıskanırım seni ben.
Ama sandığın gibi değil…
Ne telefonunu karıştırırım,
Ne attığın mesajı sayarım.
Ben seni kimsenin fark edemeyeceği kadar derinden kıskanırım.

Mesela biri gözlerinin içine baksa uzun uzun,
Canım sıkılır.
Çünkü o gözlere en çok ben baktım,
Ve en iyi ben bilirim hangi bakışında ne saklı.

Gülüşünü duysam birinin yanında,
İçimden geçer:
“O gülüş bana özel değil miydi?”
Sanki her kahkahana “ortak” çıkmışlar gibi hissederim.
Ve içimde sessiz bir fırtına başlar.
Sana belli etmem.
Ama gözlerim sessizce “sen bana aitsin” diye haykırır.

Kıskanırım seni ben.
Çünkü sen özelsin.
Çünkü seni bir daha bulamam.
Çünkü seninle tamamlandım.
Ve seni kaybetmek…
Bir bütünün eksik kalması gibi.
Yarım olmak gibi.
Eksilmek gibi.

Sen başkasıyla gülme,
Başkasına uzun uzun anlatma kendini…
Çünkü ben seni dinlerken,
Anlattığın değil, anlatamadıklarınla ilgileniyorum.
Senin suskunluklarını bile ezberledim ben.
Kimse anlamaz onları.

Sen bir başkasına dokunurken ben yanarım.
Çünkü ellerin ellerime alışkın.
Ben bilirim nasıldı o temas…
Hangi sıcaklıkta, hangi titreşimde…

Kıskanırım seni ben.
Ama sana değil aslında,
Seni görme ihtimali olan herkese.
Senin gülüşünün değerini bilmezler diye korkarım.
Sana iyi davranmazlar diye değil…
Senin kıymetini benim kadar anlayamazlar diye.

Ben seni kıskanırım çünkü seni çok sevdim.
Çünkü seni sevince kendimi bile unuttum.
Çünkü senin adın geçtiğinde
Benim kalbim oturduğu yerden kalkıp ayakta duruyor hâlâ.

Ve bil ki…
Kıskançlık bazen aşırılıkla değil,
Sadece çok sevmekle ilgilidir.
Ben seni,
Bir başkasının adını andığı ihtimalden bile kıskanırım.
Ama hâlâ en çok
Kendime bile söyleyemediğim “sana yetememek” korkusundan.