Zemheri Şiiri - Nefes Sahfa

Gözlüklerim buğulandı
Çizmeler yere battı
Sağım kar solum kış
Zalimler hegemonyasında bir köye ilticalarım...
Beyaz yüzler, ren geyikleri ve bir yaban türküsü
Soğuk karlara oturup puslu çamları seyrettim
Niye ölmedim sahiden
Neydi kalbimi sıcak tutan
Tayga rüzgarlarının ölümcül fısıldayışları
Sonunda bulup köşesine sokulduğum ev
Ve soğuk canım gibi yanıp giden fırın kömürleri
Zâlimler!
Geliyorlar
Canını seven kaçsın
Bizi almaya geliyorlar
Karanlıkla raks etmeyi bırakın
Donuk gözyaşlarınızı silin ve kuzeye yönelin
Kötüler bizi bırakmaz
Ama yaratıcı karları küreyip bir yol açar hep bize
O yüzden, meşaleler korkutmasın sizi
Hasretle yanıp tutuşan gönülleri bir daha yakamazlar
Bırakın, donsun arkadaşlarınız
Siz ateş saçın hayat dolu tebessümlerle
Erisin karlar, bir vuslat yıldızı belirsin gökyüzünde
Yücelelim her bir çiselemede
Bırakalım zâlimlere karlar diyarını
Uçmağlar bizim olsun
Yedi kat sema bizim olsun
Ve unutun fırınları
Size güneşler verebilirim
Üşümezsiniz yıllar geçse
Size sıcak bir kürk verebilirim
Zâlimlerden dokunmuş
Daha size ne vaadler verebilirim
Yeter ki dinleyin soğuk cümlelerimi
Kötünün işini kötüye bırakın