Kış Ve Yalnızlık Şiiri - Mustafa Zeyrek

Kuşlar göç etti çoktan,
Çatılar boş artık leylekler yok,
Dertleşecek bir dost kalmadı.

Beni dinleyen,dertlerime ortak olan,
Akvaryumdaki balıklar da öldü,
Bir de kedim vardı pamuktan,
Sabah uyandım o da gitmiş yanımdan.

Dışarısı bembeyaz olmuş,
Adamın biri üşümüş,
Yalnız kalmış tıpkı benim gibi,
Kardan bir adam.

Saçaklarım buz tutmuş,
Kimsecikler yok dışarıda soğuktan,
İzleyip vakit geçirebileceğim.

Sevmiyorum kışları,
Ölümü ve sessizliği hatırlatıyor,
Yalnızlığımı haykırıyor yüzüme,
Ve yine bir kış günü,
Beni koyup gidişini...