Kış Uykusundan Uyandı Cesed

Hasbelkader değildi,yüreğime akıttığım duygular.
Öğün öğün yudumlayıp,yutkunuyordu morarmış günler.
Sarı,kırmızı,beyaz..pembeleşti darpedilmiş hayaller.
Kara mevsimin düşlerinden ayrıldı,beklenen geceler.
Kış uykusundan uyanmıştı cesed;gözler şiş, karnı açtı.

Yüreğimin kalemi tercüman,zerrelerden bütünüme.
Boynuma mücevherat diziyordu,elleriyle yarınlar.
Niniler mırıldıyordu kurumuş zihnim,ayık sözlere.
Kelam akıtıyordu,damla görmemiş sararmış dudaklar.
Kış uykusundan uyanmıştı cesed,gözler şiş, karnı açtı.

Gözlerini açar açmaz ,sarıldı kucak açan yüreğe.
Sıktıkça kan damladı eline , leke sindi kıyafete.
Yandı ciğeri duman tüttürmeden,baktı masmavi göğe.
Kayboldu gözleri sonsuz yolculukta,dönmedi geriye.
Kış uykusundan uyanmıştı cesed,gözler şiş, karnı açtı.

Edremit.