Kış Şiiri - Mahmut Emin Çifçi

Yaz hükmünü icra etmişti
Solmuştu mis kokulu çiçekler
Gitmişti o sevgi dolu meltemler
Gelmişti hüzün dolu puslar

Yemyeşil görüntü artık gitmişti
Ağma lı göz gibiydi ormanlar
Masmavi deniz suyu sanki bitmişti
Öksüzdü artık dolup taşan meydanlar...

Derken öksüz meydanlarda umut, sıcak bir ev olmuştu
Bankta yatan bir yetim bir umutsuz kalmıştı
Kışı da bahar gibi, merhametli sanmıştı
Titreyince vücudu olmadığını anlamıştı

Hayalinde bir ateş vardı onu koruyup ısıtacak
Ona bir umut olup, yaşamını kurtaracak
O ateşi kollayıp sönmesin diye uğraşacak
Sönerse ateş, bütün umutlar yok olacak

Kış kendini gösterdi acımadı yetime
Zaten nice zamandır, acımamıştı yetimlere
Titredikce o garip sanki zevk alıyordu
Bir lodos başladımı hep öyle kalıyordu

Yetimin tek korunağı ince,yırtık bir monttu
Sadece kendi değil, duygularıda üşüyordu
Kimsesizdi,oda bunu biliyordu
Yağmur taşıyan bulutlara içten içe yalvarıyordu

Ama kış acımasızdı,yetimi duymuyordu
Duysada aldırmıyor ,aldırsada acımıyordu
Yağmur bulutları bir araya toplanıyordu
Artık yetim ,istemsizce ağlıyordu

Bir gök gürültüsüyle etraf sessizliğe boğuldu
Artık tek ses yağmurun sesiydi
Artık tek ses hüznün sesiydi

Bi hayli üşüyen yetim
Sırılsıklam olmuşdu
Hayalindeki ateş,artık oda sönmüşdü
Kış ne demektir , oda öğrenmişdi
Ama bu onun, ilk ve son kışıydı

Çünkü titremeleri artmıştı yetimin
Hava soğuk,yağmur soğuk,banklar ondan da soğuktu
Hayal kuruyordu,hayallerde soğuktu
Ve yetim hayata gözlerini yumdu

Sonsuz bir yolculuğa başlamıştı yetim
Biliyordu, karanlığın sonu ışıktı
O hala üşüyeceğini zannediyordu ama
Onu bekleyen cennette bir yazlıktı....