*Kırmızı PABUÇLAR-2* Şiiri - Süreyya Aktaş

2. Bölüm:

Ve en çok sevdiğim yaşamdan döküntüler ile hümanist adındaki bahçemizi üç bölüme ayırtıyordum… Hayvanlar... Bitkiler... İnsanlar... Adını vererek:

Ben, insanlar bölümünü sevmezdim. Orada hep çekemezlik, hep kavga, hep haksızlıklar, hep yalanlar, hep bencilikler saklıydı. Ve, dedim dediler… Ve hep korkular…

İşkolik, hastalık hastası, tembellik, vurdumduymazlık… Ve ben ise, Amaçsızlık, Özgürlük, Yalnızlık, Ölüm ile karışık korkuları barındıran bahçenin bu bölümünden ve bunlardan uzaklaşmak için yalnızlık dokuyordum…

Kavak ağacının dalının üzerinde oturan yüreğimi gözlemleyerek… İnsanlar, beton üzerine yerleştirilmiş maske takılmış aynanın çift yüzü karanlık, aydınlık gümüş tepsi şeklindeki masada otururlardı…

Ben, beton üzerinde yaşamasını sevmezdim.

Ben, taş duvarlar arasında… şaşardım oturanlara... bakardım, görmek isterdim, fark etmek…

Ben, yeşil, sarı, kırmızı, mavi çiçeklerle süslü yere atılan kilimde oturmasını severdim…

Ben, oyuncaklarımla oynardım. “3K” adındaki arkadaşım bana yoldaş olurdu…

Ben, hümanist adındaki bahçem ile geceleri ağaca asılı lamba ile ışıklanırdım.

Ben, bahçemde yaz dönemi renkler ile enerji dolar, kışın ise beyaz kefen giymiş bir ölüyü andıran ve şarkı mırıldandığım Kırmızı Topuklu Pabuçlarım ve “ Kar beyazdır ölüm” ile üşürdüm sevgiyi kartopu yaparak… kümes hayvanlarıyla da oynamasını severdim..

Ben, Kırmızı ve… işte… kar beyazdır ölüm”