Kırmızı Mendil Şiiri - Bir Serendipçe

🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦
.
.
.

Merhaba
Son anda yakaladım yine seni.
Seni sordular, yazmalıymışsın...
Israr etti seni seven biri.

Biliyorum, biliyorum —
korkma, ürkme, en iyi ben tanıyorum seni.
Aç küçücük avucunu...
Hadi bir kalp çiz içine,
minicik ellerinle doldur içini,
sür dudaklarına, yanaklarına, alnına...
Korkma, çekinme, hadi.

Korkma... hadi, yine parçala içini,
kazı kelimeleri dilinden,
sök kalbini arasına gizle satırların...
Acımazsın kendine, çünkü suç bile senden doğdu, seninle büyüdü.

Hatırla
Yuvasindan düşüp kaybolan serçe gibi,
hiç yazmayı bilmediğin o zamanlarda
kırmızı bir mendilin vardı, yakana takar giderdin okula.
Oysa sen onu hep temiz tutardın,
silmeye kıyamazdın o “yalnızlık” denilen illeti.

Sahi, doğru ya...
Annen hiç saçını örmedi değil mi senin?
Yakanı hep kendin bağladın.

Rüzgarın hayaletini,
Kara kapının ellerini,
kaderinin gölgesini,
gecenin böceklerinin çığlıksız paniklerini…
Hani o küçücük omuzlarında taşıdığın
dünyaları yüklendiğin o yükün hep lekendi senin.

Hatırla...
Çantanda kuru ekmeğin — evet, evet, peynirsiz, zeytinsiz kuru ekmeğin —
o da en ağır yükün oldu senin.

Kaçtığın yerlerin,
sığındığın köşelerin,
her gelenin, her geçenin izi var, değil mi?
O güzel gülüşünün ardında, senin olan senden çalınan,
en güvendiğin ellerin parmak izleri,
masumiyetin üzerine işlenmiş bir gölge gibi…

Kaçtın, kaçtın da
dünyalara sığamadın...

O küçük çocuğun bir gün kendi avucuna çizdiği o kalpten büyüyerek,
şimdi başka insanların kalplerine dokunan birine dönüşmesi var olma çabası —
yüklerin ve kaçışların arasından çıkan bir ışık, umut gibi,
belki de hâlâ çantasında sakladığın bir tohum gibi:

Ve yine de,
her kaçışında ceplerine bir parça gökyüzü sığdırdın.
Her düşüşünde dizlerine değil, kalbine sardın merhemini.
Bir mendilden büyüttün bir bahçeyi;
o kırmızı mendil,
Her gün heves kırıklıklarıyla dolu bir Zülme dönüştü avuçlarında.

Kim bilir, belki de
o çantandaki kuru ekmekten
bir dünya kurdun,
bir çocuğun açlığına,
bir yabancının gözyaşına…

Ve sen hâlâ,
kalemi mürekkebe batırırken,
kimse bilmez,
her çizgi, her harf
içindeki küçük çocuğun sessiz çığlığıdır;
ve sen… hâlâ yaşamaktasın,
görünmez ama kırılmaz bir güçle.