Kırmızı Kılıç Şiiri - Özden Yumuşak

Oynamayı çok sevedin özellikle o oyucakla,
Daha ilkokulun üçtemiydin ne, yeni başlamışken derslere,
Yalnızlık hissi tavan yaptığında, evden de çıkamadan avunup unutarak dünyayı,
Elinde kırmızı plastik kılıç kurtarırken bir başına insanlığı.

Binlerce vahşi saldırırken, sen ise tek başına,
Daha sekiz-dokuz yaşındamıyıdn ne.
Hep galip gelirdin de kainat sana minnettar kalırdı sonunda.
Nefes nefese, yorulmak nedir bilmeyen kahraman....

Babanın aldığı küçük bir kırmızı plastik bir kılıç,
Ne de muhteşem şeydi sana,
Kabzası mücevherler dolu, keskin.
Zalimleri yok ederken ilk günden parçalanmış ucu kime ne.

Ne de çok dayak yerdiin babandan.
Çocuk bedende büyük korkular yaşardı da hep,
İsyan yederdin de her defasında, sığınacak yerin de olmazdı.

Çok da severdin onu,
Ama ne kadar da öfkeliydi baban,
Geçim derdi, dünya derdi kimbilir başka neler.
Eliyle, eline geçenlerle alırdı hırsını belki,
En çok da kemer, ama dedim ya, eline ne gçerse.
Sığınacak yer bulamaz elin ayağın tutmazdı o öfkeyi gördüğünde.

Sen kahramandın, kılıcın vardı düşmanları altettiğin dünyayı kurtardığın,
Duvarlar, sandalyeler, dağlar tüm hedefin,

İşte yine öyle bir gün,
Öfkeliydi ya, dayak kaçınılmaz,
Sen elinde kılıç, korurken dünyayı tek başına,
Kimse de anlamıştı kahramanlığını,
Olsun vazgeçemezdin hayallerinden asla.
O öfkeli anında kılıcı eline kaptırana dek,
Kimbilir hangi derdine düşmüş o gün baban
Kafan, gözün nereye gelirse nasip aldı o kılıcın kabzasından.

Sonu vardı her büyülü hikayenin,
Sihiri biten gözden düşen kılıcı eline alamazdın artık.
Kimse kurtarmadı senden sonra dünyayı.

Okula gidiyordun ya,
Öğretmen görünce yüzündeki yaraları,
Kahramanın sonu diyememiştin bir türlü ona,
Sandalyeden düştüm demiştin.
Yüreğinde kılıcın darbeleri.
13.01.2017