Kırk yol Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

KIRK YOL
Önümde kırk yol var
Kırkı birbirinden çetrefilli Abbas usta,
Yollar neden böyle kederli gelir insana
Ne zaman çıksam yollara
İçime bir burukluk oturur
Dönüp bakma isteğim
Gözlerime damlacıklar getirir
Neden böyle kederlidir yolculuklar
Sen söyle Abbas ustam,
Bilirsin yolları avcunun içi gibi
Dillerini, huylarını, kederlerini
Bir bana mı böyle gelir yollar
İzlemeye yeltenince dalıp gider içim benden önce
Tanımı olmayan, tanımsız kalan diyarlara
Bende tanımı olmayan yerlere mi gitmekteyim
Gidilecek yer varsa
Nasıl tanımı olmaz ki
Acaba korkuyor muyuz Abbas Ustam,
Gözlerimiz doluyor
Ne zaman çaresiz kalırsam
Dolar gözlerim
Yola çıkınca
Neyin çaresizliği tutar beni
Korkaklıktan başka

Sen söyle Abbas usta,
İnsan gitmek isteyince
Onu tutacak bir şey olur mu?
Ya da daha önceden gitmiş birisi
Geri dönebilir mi?
Bilemiyorum Abbas Usta,
Avucumda, yan koltuğumda
Tanımadığım bir iz var
Bilinmezlik
Bilememezlik
Başka neyi açıklayabilirim ki
Tanımsız kalmış onca ifadeden sonra,
Söyler misin bana Abbas usta,

Kırk yolun hangisine girilmeli
Hangisi daha çabuk götürür beni
Gitmek istediğim
Ancak bir türlü ulaşamadığım
İmkânsız görünen diyarlara
Ya da hangi yol daha tehlikesizdir Abbas usta,
Tanımadığım şehirlerde
İçimde gizlenmiş bir yabancıyla
Nasıl varabilirim
Kırk yoldan birisine
İçimdeki telaşı maruz gör Abbas usta,
Acemiyim
Ve büyüyememiş,
Yaşım yirmi yedi
Önümde kırk ayrı yol var
Ondandır kararsız, ürkek, düşünceli ve kederli oluşum.