Kırımşa Şiiri - Kenan Yaşar

dara düştün /yere düştü narçiçeği bakışın
öteler yakın düştü
sensiz yakınlar ırak
bir ırmağın yatağını çevirip
oraya gömdüler seni
şimdi kabrin bir ırmak

göçün olduk salkım saçak
yaktık yürek harmanını
kekik kokan bir gecenin içinde
göğünde yağmurlar yerinde çamur
şehre yıldırım düştü
adın kora dönüştü
kulaktan yüreğe düştü
şehir düştü

gece bir mescide toplandığımız
gece kadar gece
hani dikenli tellerle sarıldığımız
yakıldığımız
kadere yakındığımız
gece kadar gece

cesedimiz değil yalnız
kabrimizde yüklendi sırtımıza
süzülür gözyaşları ve akar ter
biz gideriz kırımşa’dan
manastır’a ağıt gibi yol gider

ardımızda bir eflatun
yorgun düşer
ve anlatır ahvali
duvarlarda çerçevesiz geçmişin nihayeti

yokuşunda uçan kuşlar şaşırır
mevsim sonbahar değil
zaman göç vakti değil
olsa da göçenler göçecek olanlar değil

düşlerimiz de düşer çevirmelerde
yürek bölünür üçe beşe yediye
yaralı bineriz yorgun bineriz
nihayet yoksul bineriz sensiz gemiye

hoyratlar söylenir niceden sonra
su atarsın ırmak akar
köpük köpük ak ak
için yer altı nehridir
kabrin bir ırmak