Kırılmak, Güçlenmek ve Affetmek (kızıma ...

Serin…
herkes kırılır bir gün
ama bazıları
kırıldıkları yerden yeniden parlar
çünkü acı
yavaşça büyütür insanı
susarak, sızlayarak,
ve sonra ansızın bir sabah
daha güçlü bir sesle konuşarak.

Biri seni incitirse
ilk cümleyi bağırma
çünkü öfke
en çok kendini yakar
ama suskunlukla da boğma kalbini
acı, içine gömüldükçe büyür
unutma:
gözyaşı tuzdan değil
yorgunluktan yapılır.

Bazı insanlar sana
bir kış gibi davranır
soğutur, kurutur, yalnızlaştırır
ama sen yine de bahar gibi kal
çünkü asalet
kimseye benzememekte saklıdır
birisi seni anlamadı diye
kendini susturma.

Ve şunu da söylemeliyim kızım:
güçlü olmak
herkese karşı dimdik durmak değildir
bazen ağlayabilmek
bazen “canım çok acıdı” diyebilmek
bazen de sessizce gitmeyi bilmektir.

Serin…
affetmeyi öğren
ama unutmayı değil
çünkü affetmek seni hafifletir
ama hafıza
sana aynı acıyı tekrar yaşatmamak için vardır.

Bazen
kendini de affetmen gerekir
yanıldığın için,
fazla sevdiğin,
fazla sustuğun,
fazla beklediğin için…

Kırıldığında
“neden ben?” diye sorma
çünkü bazen hayat
en narinleri seçer güçlendirmek için
en hassas kalplerden
en sağlam kökler büyür
ve sen
kırıldıkça içinden başka bir sen doğurursun.

Ve unutma Serin:
hiçbir yara sonsuz değildir
ama bazıları seni sonsuz yapar.