Kırıldım Şiiri - Murat Kara 2

Kırıldım..
Duymayınca kimse kırılma sesini..
Yok birşey deyip geçtiler..
Depremler olunca içimde..
Sarsilmadilar..
Bişey yok deyip geçtiler...
Dokundurmadim içimde
Kopan kiyamatleri kimseye..
Ve
Kimseyi sarsmadan..
Kirmadan..
Yıkmadan..
Vazgeçtim kendimden...
Çatlamış ayna gibi duygularım artık...
Insanlar görmesinler çizikleri..
Ve kötü gormesinler kendini diye..
Onarmak istedim aynalarımi..
Ben oynardıkca..
Güzel sandılar herşeyi..
Güzel gördüler..
Kendilerini..
Hatta beni..
Evet iyi sandılar beni de..
Ama
dokunmadı kimse duygularimin aynasina..
Kırıldıkça cizildim..
Çizildikçe kırıldım..
Bir gün beni kıranlar..
Goremediklerinde kendilerini..
O aynada..
Suçladılar yine beni...
Depremlerin altında enkaz olduğunu anlatamadım oysa o aynanın..
Kırıldım..
Ve sonunda
Kirginlinlarimi avuçlayıp..
Uzaklaştım...
Uzaklaştıkça küçüldüm içimde..
Küçüldükçe de suçladılar..
Fizik kurallarına tersti bu gidişim..
Arkasını dönüp giden biri
Giderek nasıl büyüyebilirdi?
Ama anlamadılar bunu da..
Uzaklaştıkça uzaklaştım..
Ve peşine düştüm..
Benim denilen
Ve fakat
Bana verilmeyen o duygularin..