İçim dışım insan kırıkları...
O, bu, şu... batıyor işte! Canım yanıyor.
Yüzümde,
gamzelerini yanaklarından düşürmüş çocuklar uyuyor...
Bağıramıyorum!
Bilyeler dağılıyor koridora,
komidinin üstündeki bez bebek kundak arıyor.
Sessizliğimi ezberleyen,
hüzün cambazları daha erken büyüyor.
Satır atlıyorum...
Daha erken çıkıyorum arka bahçeden,
gün ışımadan
Soluyor elin, kokmuyor.
Hansel ve Gratel dönüyorlar evlerine...
Bu masaldan al beni diyorum!..
Soğuk!
Bir soğuk, bir soğuk! Nerdesin!
Mazgalın altında,
gözlerini güneşe çıkartamayanlar kalıyor...
Sadece görüş günlerinde, içerde kimseler olmuyor
Dışarıda kimse yok mu?
Yok!
Bakma! Erken üşüyorum!
Söğütün rengi değişiyor,
benzime devriliyor kokusu
Ellerin kokmuyor!...
kuşlar, karıncalar gibi yerde ölüyor.
Gökyüzünde ölüm yok bana.
Kanatlarımı terk edip, emekliyorum göğsüne
Ya sıcak süt kokusu bu,
ya da çıkartamadım ismini.
Kaldırımları, köşe başlarını, durakları silmiş birisi
Lambayı çalmış,
mumları söndürmüş gitmiş!...
Kiraz ağacının gölgesinden düşmüşüm, dizleri ve dalları kanatmışım.
Uyandı çocuklar
Yüzümü yastığa gömüyorum
Yanaklarını görmesinler !.
Sizin yanağınızda ne yok ?
Kayıt Tarihi : 23.5.2024 01:03:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
