Kırık Vazo Şiiri - Orhan Gülaçar

Biz aynı çiçekleri severdik:
Mevsiminde birinden biri hiç eksik olmazdı evimizde
Sümbül,nergis , papatya…
Koklardık onları baharın getirdiği aşkla .
Ters bir gün ,biriktirdiklerini kafasına taktı ,
Vazoyu eline alıp yüzüme bakarak yere çarptı .
Misafirler salondaydı ...
Kırılma sesini kimse duymadı,
Kimse bu yana bakmadı, kimse anlamadı.
Biz bildik, biz anladık, biz duyduk.
Sonra pişman oldu, papatyaları yerden topladı,
Vazonun kırılan parçalarını yapıştırıldı.
"Al" dedi, "papatyaları tekrar koy içine!
Bak, oldu !" Hadi salona geçelim ! ,
Kimse kırıldığını bilmedi.
Ne güzel çiçekler ne güzel vazo dediler.
O, neyi kırdığını düşünemedi.
Kalbim kırıldı kırk parça.
Ben bildim .
Ben duydum .
Ben anladım .