Kırık Vazo Şiiri - Emre Verim

kırık bir vazoya benziyorsun, çöpe atılabilecek bir parçan bile kalmamış.
fakat bu kalmadığın anlamına gelmiyor..

ayaz gecelerde burun çekerek ağlamış çocuklar biliyor
özlenen eller tutulmuyor hiç
ve cevizin kırık kabuklarını yemeye çalışmıyor hiç kimse

bir marangoz ve ya bir kapıcı, kapıyı kapatmak için yapıyorsa
yapmamalı..
ölmek için yaşıyorsan
seni içinde yaşatanı öldürmemen de gerekir şayet.

hem suratına kapılar çarpılmış hem de ölü biri tarafından sevilmek ne derece tatmin edici?

her sabah kapıyı usulca çekiyorum elbet bir kapatan olur diye.
dönüp ardıma bakacak bir geçmişim olmuyor seni önümde görünce, ne garip.

soyut bir yansımadır yalnızlık..
seni anlatır..

gözlerimi kapattığım karanlıkta gözlerini görebileceğim bir aydınlıktı, aşk.

hizaya geçirilmiş ciddi bir ordunun en arkasında savaşa kıs kıs gülen bir askerdi, aşk.

şu an göremediğin her hangi bir raydan geçen trendi, aşk..

''aşk, sen değildin.''
diye uyanmak istemez hiç bir aşık..

işte tam da bu yüzden..
sen ölene kadar, hiç kimse uyandırmasın beni..