Kırık Tarak Şiiri - Halil Gürkan

KIRIK TARAK

Rengini verir güne gökte uçan kargalar,
Savrulurum meçhule avare yaprak gibi.
Dağıttıkça ısrarla mestane kasırgalar,
Tararım saçlarımı kırık bir tarak gibi.

Düşer önüme aklar,
Zamanı zaman paklar.

Savrulurum meçhule avare yaprak gibi,
Artar yanılgılarım yokluğun kucağında.
Hasretimle yanarım çatlamış toprak gibi,
Pişerim için için hayatın ocağında.

Kudrettendir ateşim,
Kendim kendime eşim.

Artar yanılgılarım yokluğun kucağında
Çekilir bir kuytuya yağmurları dinlerim.
Buharlaşır damlalar riyanın sıcağında,
Anlamsız hararetin anlamını anlarım.

Bedenimden ağırım,
Can evimde soğurum.

Çekilir bir kuytuya yağmurları dinlerim,
Sese döner nefesim titreyen dudaklarda.
Kışı yaşarken iklim ilkbaharı ünlerim,
Can bulamaz sürgünler kararan budaklarda.

Yağmur yutar çığlığı,
Züldür gönül sığlığı.

Halil GÜRKAN
Mayıs 2014