Kırık Nefes. Şiiri - Ersin Malak

Zihnimde fırtınalar dinmiyor ,
Düşüncelerim bağırıyor içimde,
Susturamıyorum,
Gece çöktükçe çoğalıyor sesleri.

Kendi kendime dargınım,
Kendi içimde kaybolmuşum.
Biri sorsa adımı, susarım belki,
Çünkü ben bile kim olduğumu unutmuşum.

Yoruldum…
Ağlamak bile ağır geliyor artık,
Gözlerim değil içim ağlıyor,
Sessiz, derin, kimseye görünmeden.

Can vermek istiyorum bazen,
Ama öylece ölmek değil bu…
Sadece bir an,
Bu yükten, bu hayattan soyunup durmak.

Bir boşluk gibi yürüyen zaman,
Her dakika içimi kemiriyor.
Kendimden kaçtıkça kendime çarpıyorum,
Aynada gözlerim bile bana yabancı duruyor.

Ne umut var, ne dert bitiyor,
Sanki hayat , kırık bir sandığın içinde,
Ne açılıyor ne tam kapanıyor,
Ne yaşıyorum, ne ölebiliyorum…

Yine de bir umut düşüyor yüreğime,
Belirsiz, yarım ama gerçek.
Belki bir gün uyanırım içimdeki geceden,
Ve karanlığa adım atmak yerine güneşi seçerim.

Ama yine de…
Bir yerlerde ince bir ışık var sanki,
Belki bir gün,
Bu karanlıktan uyanırım diye yazıyorum.
Çünkü bazen sadece bir kelime yeter,
Bir el, bir ses, bir bakış…
Belki sen…
Belki de ben , bir gün yeniden “ben” olabilirim.