Çocukken kurduğum hayaller vardı;
gökyüzü kadar geniş,
deniz kadar derin,
ve bir masal kahramanının kalbi kadar saf.
Sandım ki büyümek,
o hayallerin kanatlanıp göğe yükselmesiydi.
Oysa büyümek,
kanatların birer birer kırılmasıymış,
uçurumların gerçeğe dönüşmesiymiş.
Bir zamanlar yıldızları avuçlarımda tutacağıma inanırdım,
şimdi avuçlarımda
yalnızca boşluk,
yalnızca sükût,
yalnızca kırık düşlerin tozu var.
Ne kalemim kahraman oldu bana,
ne yolum ışığa çıktı.
Çocukken fısıldadığım bütün düşler,
büyüdükçe suskunlaştı.
Kayıt Tarihi : 23.8.2025 17:41:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!