Kırık Kalpler Durağı

Senin ritminde atan bir kalp emanet ettim, sevgilim.
Sarıp sarmalayıp ne güzel bakmıştın o vakit.
Sen sardıkça mutlu oldun ben mutlu olmanı izleyip huzur buldum.
Sonra geçti o pespembe günler,
ve sen, ihtiraslar denizinde boğulup dibe çöktün.
Ben senin için karanlıkta yanan ufacık bir mum olmaktan öteye geçemedim.
Ben yandıkça eridim eridikçe azaldım sen sadece üfledin gün ağarışında.
Her üflediğinde bir umut dolardı içime,
dolardı ama hüsran sonuçlanırdı yine.
Sana ellerimde titreyen bir kalp verdim, sevgilim,
Narin bir çiçek gibi, incitmeden tut diye.
Gözlerinde ışık oldum, düşlerinde melodi,
Ama sen, rüzgâra bıraktın beni fark etmedin bile.
Önce sevgiyi ilmek ilmek işledin yüreğime,
Her sözün, her dokunuşun bir bahardı.
Sonra soğuk bir rüzgâr esti içinden,
Ve ne varsa yeşeren, hazanla savruldu ardı ardına.
Ben senin için geceyi aydınlatan küçük bir yıldızdım,
Sen, güneşin doğuşuyla sildin beni gökyüzünden.
Sana umutla büyüttüğüm bir sevda verdim,
Ama kırılgan bir cam muamelesi ile parçalara ayırdın
Şimdi sana, yamalı bir kalp bırakıyorum, sevgilim.
Ben onaramadım, belki sen tamamlarsın.
Kırık kalpler durağında beklerken beni hatırla,
Çünkü ben, hatırlayacağım...