Kırık kalan umutlarım Şiiri - Asya Öztürk

Şimdi kalbim kırık,
umutlarımı birer birer astım dar ağacına,
aşk sandığım yokluğunda kendi çöküşümü seyrettim.
Derler ki insan bazen kendi içine gömülür,
kendi yalnızlığında boğulurmuş, işte ben.

Güneşe hasret hayallerimin ışığını söndüren sendin,
çaresizliğin ne demek olduğunu damarımda akan kanda öğrendim.
Sen bilemezsin, bu dert senden bana kalandı,
ısırıp kanattırken bile dudak iclerimi senin verdiğin acı kadar acıtmıyordu içimi.

İnsan insana iyi gelmeliydi ama ben sana iyi gelmeye çalışırken
sen beni paramparça ettin, her geçen gün temiz duygularımı, saf hislerimi
bir parça daha eksilttin.
Sevgiye olan inancım toz olup avuçlarımdan dökülüyor artık.
Nağme oldun sazımın telinden döküldün,
türkü oldun dillerde dolandın'da bir yüreğime yar olmadın..