Kırık Gözler Şiiri - Sinem Karakaya

Gözlerin beni bağırıyor; kalbime…
Oysaki gözlerim kırık gözlerine!
Bilsen ki şekerden köprülerime yağmurlar yağmış,
Kalbime ulaşan yollar kapalı, her yer uçurum…
Yinede koşar mıydın kalbime
Ulaşamayacağını bile bile…
Ya da;
Dener miydik yeni köprüler kurmayı?
Kalbimi aşkla onarmayı…!
Yoksa dönüp gider miydin ardına bakmadan?
Kalbimi kırık dökük şemsiyesiyle, sağanaklarda mı bırakırdın?
Bence beraber dizerdik, kalbime ulaşan yolara; taşları…
Yağmurlar yağsa da sağanak sağanak; etkilenmesin diye…

Gözlerin beni bağırıyor; kalbime…
Oysaki gözlerim kırık gözlerine!
Çekinip bakmadığından onlara haykırmadığından…
Gözümün önündeki taştan duvarları yıkmadığından!
Sensizlikte dizdim; özenle!
Her taşı gözyaşımla tutuşturdum diğerine…!
Yokluğunda kimseye bakmasın diye…
Şimdi aşkını gözlerime sızdırıp yıkar mısın taştan duvarları?
Yoksa beni seninleyken bile kör bırakmayı mı yeğlersin?
Bence yıkarız taştan duvarları…
Doyumsuzluğu yaşar gözlerim sende! !

Çünkü ben yoruldum artık hayal kurmaktan…
Seni hep aynı hatırlamaktan! !
Çünkü korkuyorum seni unutmaktan…
Hafızama kazımış olsam da aşınmaktan! !

Gözlerin beni bağırıyor; kalbime…
Oysaki gözlerim kırık gözlerine!
Kalbim teslim etmiş kendini gözlerine!
Gözlerimse hala seni görememekte…
Sen bu gecede benim yerime bak yıldızlara…
Ama bu gece yıldızlar yüreğine değil;
Ruhuna yağsın sağanak sağanak…
Çünkü yalnızca beni hissetmeni istiyorum;
Bu gece…!