Kırık dökük Şiiri - Suskun Adam Zeynep

İçinde kırık dökük bir yer var mı senin?
Kimse görmesin diye…
Tüm kırıklarını, acılarını
Halının altına mı süpürdün, sessizce?

Gece uyanıp yürüdüğünde,
Ayaklarına değmez mi cam kırıkları gibi o kırıklar?
Kalbine batmaz mı her adımda,
Gölgelerle dolu koridorlarında…?

Bazen en derin yaralar,
Gizli köşelere saklanmış olsalar da,
Gece sessizliğinde çıkar karşına…
Ve sen fark etmeden,
Onları hissettirir yüreğine,
Sanki rüzgar uğultusu gibi…

Ay ışığı süzülürken odana,
Her bir kırık parça bir yıldız gibi parlar,
Ama soğuk…
Bir çığlık vardır duymadığın,
Ama yüreğinde titreyen…
Karanlıkta yankılanır sessizce.

Sabaha kadar yalnız kalırsın onlarla…
Her yara, bir hatıra…
Bir kayıp…
Bir umut kırıntısı,
Sanki paslı bir anahtar gibi kalbin kapısını tıkayan…

Ve belki de fark edersin sonunda:
O kırıklar olmadan sen eksik kalırdın…
Her iz, seni sen yapan parçadır aslında…
Ve her parça, bir şarkı mırıldanır sessizce…

Gece biter…
Sessizlik dağılır…
Ama o kırıklar, gölgeler gibi
Seni bırakmaz…
Ve sen yine,
Uykusuz bir yalnızlıkla,
Kendi içindeki kırık dökük yerleri seversin…
Sanki orada, kendi karanlığında,
Bir ev bulmuşsun gibi…
@dsız..
27 Ağustos 2025