Kırık Aynalarda Kayıp Zamanlar Dedeme Me ...

Toprağın en derin köşesine sığdı senin adın.
Biri her sabah,
Biri her akşam,
Bir haykırış gibi yankı yapar yüreğimde…
Sonsuzluğa bakan gözlerinde
Beni bırakıp gittin.
Ama gitmek,
Bir sonsuzluğa adım atmaktan
Çok daha derin bir şeydi.
Beni ardında bırakıp kaybolurken
Zaman senin yokluğunda dönmeyi unuttu.
Sonsuz bir boşlukta —
Gözlerim seni beklerken
Bir adım daha atamadı hayat.
Senin yokluğun,
Bir zamanın ortasında kaybolmuş
Bir yıldız gibi…
Işıksız ama sürekli…
Geriye kalan tek şey,
Bir çığlık gibi içimde yankı bulan hatıralar.
Ve ben bu çığlığı öylesine derinden duydum ki…
Ne zaman içimi sarsa bir rüzgar,
Sanki senin nefesin gibi
Beni benden alıp götürüyor.
Dedem…
Seninle geçen her an
Bir denizin dibinde kaybolan zaman gibi.
Bir parça daha derin,
Bir parça daha uzak…
Sana her dokunduğumda —
Bir ömrün,
Bir kaybolan varlığın
Ve bir yokluğun iç içe geçtiğini hissediyorum.
Her gece,
Sana dair uyanan bu hayaline
Gözlerimde bir damla yaş bırakıp…
Bir daha hiç büyüyemeyen bir çocuk gibi,
Seninle sonsuza kadar kayboluyorum.
Toprak seni içinden ne kadar derin alırsa alsın,
Benim içimde her geçen gün
Bir parça daha kayboluyorsun.
Zamanı seninle aynı anda durduran o anı —
Bir ömür boyu taşıyorum.
Yüzlerce kez düşlüyorum…
Ama her düş,
Bir kaybolan gölge gibi içimden siliniyor.
Ve ben,
Her adımda seni
Bir daha… bir daha kaybetmeyi bekliyorum.
İçimdeki boşluk
Bir çığlık gibi büyüyor.
Dedem,
Seninle yaşadığım her an
Bir nehrin içinde kaybolan bir damla gibiydi.
Şimdi o damla,
Bir okyanus olmuş.
Ve ben —
Bütün o okyanusun içinde kaybolan
Bir adım gibi,
Sonsuza kadar seni arıyorum.
Ölüm,
Senin yokluğunun derinliğini
Bir ömür boyu anlamama yetmedi.
Ama ben,
Ölüme inat
Her gece seni bir daha bulmayı bekliyorum.