Kırık Aynalar Şiiri - Münzevi Zeyrek

Seslerimiz gökyüzüne yükselirken…
Gecenin koynunda sözcükler kanıyor.
Dünya dönüyor, dönüyor…
Biz, yorgun ellerimizle…
Kırık aynalara bakıyoruz.
Kendi yansımamızı göremeden.

Her parça bir hikâye…
Yaralı, eksik, unuttuğumuz…
Sevgiyle sarılmayı bekleyen…
Çığlık gibi yutkunamadan...
Kelimeler kırılıyor boğazımızda.
Kimse fark etmeden…
Kimse görmeden…
Sessizce…

Kırık aynalar arasında yürürken…
Kendimizi bulamıyoruz artık.
Geceyle sarmaş dolaş…
Arıyoruz kendimizi.
Belki de en çok…
Kendimizi affetmeyi.
Solgun, kırık ve unutulmuşken…

Her an.
Bir sonsuzluk…
Her nefes.
Bir umut…