Kırık aynalar Şiiri - Mucize Kartal

Kırık Aynalar

Bir sabah uyandım, sessizlikle dolu odada,
Rüzgâr bile çekilmiş, sadece gölgeler vardı.
Gözlerimde sorular, dilimde yarım kelimeler,
Ve kalbimde, senin gölgenden başka iz yoktu.

Sevgi dedik, umut dedik,
El ele yürüdük sokakları,
Gözlerimizde yıldızlar,
Ama senin yalanın gökyüzümü kararttı.

Aşk dedin, sadakat dedin,
Ve ben inandım, her kelimene,
Oysa senin kalbin bir başka yere,
Başkasının ellerinde geziniyordu.

Ağladım geceleri, yastığa gömülerek,
Her damla yaş, bir parçamı aldı benden.
Ruhumun en derin köşesinde,
Kırık aynalar gibi yansıdım sana, sana bir daha hiç ulaşamayacak şekilde.

Sana bağlandım, seninle var oldum,
Ama sen başkasının rüyasında yaşıyordun.
Ben kendi yalnızlığımda kayboldum,
Ve öğrendim ki güven, öyle kolay kırılıyormuş.

Şimdi sokaklarda yalnız yürüyorum,
Her adımımda senin hayalini taşıyorum.
Ama biliyorum, yeniden doğacağım,
Küllerimden, kendi başıma, kendi ışığımla.

Kalbim artık titreyecek, ama sana değil,
Gözlerim artık bakacak, ama kendi içimdeki güneşe.
Aldatılmış bir kadın, evet, ama aynı zamanda güçlü,
Ve dünyayı yeniden sevecek cesaretle.

Çünkü acı, öğretir, ve ihanet,
Bazen en derin yarayı bırakır,
Ama her yara, sonunda bir öykü olur,
Ve her öykü, yeniden doğan kadının şarkısıdır.

Söz : Mucize