Kirginim Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Kırgınlığın İçinden

Kirpiğime değen her damla,
bu dünyanın ağırlığını hatırlatıyor bana.
Bir köşeye çekilip yok olmak istiyorum,
kimse bilmesin, kimse görmesin,
çünkü yorgunum artık insan olmaktan.

İhanet, bir hançer gibi saplandı sırtıma,
arkama yaslandığım ellerden geldi.
Güven dedikleri şey neydi?
Bir kelime miydi yalnızca,
yoksa kalbe kurulan geçici bir saray mı?

Ben hep sandım ki,
birine sırtını döndüğünde
o seni korur.
Oysa öğrendim:
en çok sırtını döndüklerin
en derin yarayı açar.

Şimdi içimde bir suskunluk büyüyor,
dağ gibi ağır,
deniz gibi karanlık.
Sözlerime bile güvenim kalmadı,
çünkü kelimeler de
insanlar gibi yarı yolda bırakıyor bazen.

Gitmek istiyorum,
çekip gitmek bu kalabalık yalnızlıktan.
Ama bilirim, nereye gidersem gideyim
ihanetin izi de benimle gelir.
Çünkü güven bir kere kırıldığında,
dünya bile dar gelir insana.

Ve ben kırgınım,
hem onlara,
hem kendime,
hem de “güven” diye inanıp
kalbimi açık bıraktığım hayata.